به نظر می آید که برداشتن قدم های بزرگ برای میشل هانسمیر (Michael Hansmeyer) و بنجامین دلینبرگر (Benjamin Dillenburger) محدودیتی نباشد. آن ها از فن آوری پرینتر های سه بعدی برای شاخت قطعات استفاده شده در معمای داخلی یک بنا استفاده کرده اند. این
ایده بر روی یک اتاق با استفاده از 64 پرینت شده عظیم تزیین شده است از قطعاتی با استفاده از طراحی های بسیار دقیق و الگوریتم های پیچیده ساخته و چاپ شده است. وزن کلی این قطعات 11 هزار کیلوگرم بوده و در کل 260 میلیون قطعه کوچک طراحی شده در 64 قطعه کلی پیاده سازی شده است.
دقت طراحی این مجموعه بسیار بالا بوده و از چاپگرهای سه بعدی بسیار دقیقی (البته نه در حد دقت چاپگر معرفی شده در این پست) استفاده شده و ادعا می شود که این قطعات تا 1 دهم میلیمتر براساس نمونه های چاپ شده دقیق هستند. در عمل این دقت باعث شده در حالیکه بیش از یک ماه برای چاپ این قطعات بوسیله پرینتر سه بعدی زمان صرف شود، در 1 روز این قطعات سرهم شده اند. این حقیقت هماهنگی کامل و اندازه های کاملا برنامه ریزی شده قسمت های مختلف را طلب می کند. این دو معمار که هردو متخصص در زمینه معماری محاسباتی (شاخه ای از معماری که به طور خاص از پردازش های کامپیوتری و الگوریتم های معمولا تکرار شونده محاسباتی برای طراحی و رسیدن به ایده های جدید
استفاده می کنند) هستند، از دانشگاه انستیتو تکنولوژی فدرال سوئیس در زوریخ هستند و الگوریتم هایی برای طراحی داخلی این اتاق 16 متر مربعی نوشته اند. این قطعات با استفاده از ماده رزین تولید شده که برای مقاومت و پایداری بیشتر تحت شرایط خاصی حرارت دیده و سخت شده اند.
برای چاپ کردن این قطعات بسیار بزرگ از پرینتری بسیار بزرگ به نام ووکسلجت (Voxeljet 3D) استفاده شده که خود نیز به سختی در یک اتاق بزرگ جای می گیرد. این پرینتر توانایی دارد اجسامی تا 12 تن را در هر بار چاپ پرینت بگیرد و دقت لایه بندی ماده استفاده شده در آن حدود 13 صدم میلیمتر است. براساس ادعای سازندکان
آن این ترکیب از دقت و بزرگی در ابعاد خروجی تا کنون بی نظیر است.
دلیل اصلی عدم استفاده از این تکنولوژی برای مقاصد معماری در کنار نبود تکنولوژی های قابل اعتماد و کامل، قیمت بالای مواد و همچنین نبود مواد با جنس مناسب بوده است. بر اساس گفته های هانسمیر، محدودیت های بزرگ برای پیاده سازی این پروژه نه ابعاد بالای ماشین و قطعات تولید شده بلکه حمل و نقل این قطعات و سرهم کردن آن ها بوده است. در صورت نبود دقت کافی در تولید این قطعات امکان پیداه سازی و اتصال آن ها با فراهم نمی شد. البته بخشی از عدم وجود مشکل جدی در حمل و نقل با استفاده از طراحی های توخالی و تنها استفاده
از ستون های شبکه ای برای افزایش پایداری قطعات در قسمت های داخلی فراهم شد.
البته اگر فکر می کنید تکنولوژی های چاپ سه بعدی امروزی برای پیاده سازی چنین پروژه ای کاملا کافی است اشتباه می کنید. برای چاپ قطعات برخی از قطعات به عنوان قطعات مستقل چاپ شده و بعد از آن به عنوان پایه برای چاپ دیگر قسمت های همان قطعه به کار رفته و در این بین از لیزرهایی با دقت 1 میلیمتر برای ایجاد برش نیز کمک گرفته شده است. در کل بیش از 27 هزار برش در این قطعات ایجاد شده و شبکه نقاط ایجاد شده برای طرح های چاپی بیش از 260 میلیون نقطه داشتند. وجود این تعداد نقاط در طراحی های کد (CAD) داده شده به پرینتر برای
بالابردن دقت سطوح خروجی کاملا ضروری بوده است. این پروژه بلند پروازانه بی شک ورد به دنیایی جدید و غیرقابل تصور از خلاقیت و آژادی های وسیع است که با کمک متخصصین این پرینتر ها، طراحان و سازندگان آن ها که متخصصین ژئوماتیک نیز در این دسته قرار می گیرند و معماران خواهد بود.
